Fatih Pense's Blog
Bir organizasyonun herhangi bir şey öğretebileceği fikri nispeten yeni bir kavramdır.
Geleneksel olarak, toplum sanatçıların, şarkıcıların, zanaatkarların, yazarların, bilim insanlarının ve simyacıların kendi çağrılarını bulacaklarını, ardından bir mentör bulacaklarını ve ardından zanaatlerini öğrenmek için bu mentörün yanında kalacaklarını varsayıyordu. Sokağa çıkan insanları alıp onlara bilim yapmayı veya şarkı söylemeyi öğreteceğinizi düşünmek saçma geliyordu ve bu öğretime heyecan duyacakları kadar devam edecektiniz.
Artık toplu öğretim için endüstriyel bir çözüm inşa ettikten sonra, öğretebileceğimiz tek şeyin yüksek SAT puanları elde etme yolunu öğretmek olduğuna inanmış durumdayız.
Bu fikri satın almamalıyız.
İnsanlara taahhütte bulunmayı, korkuyu aşmayı, şeffaf bir şekilde davranmayı, insiyatif almayı, ve bir kurs planlamayı öğretebiliriz.
İnsanlara yaşam boyu öğrenmeyi arzulamayı, kendilerini ifade etmeyi ve yenilik yapmayı öğretebiliriz.
Ve en az bunlar kadar önemli, cesareti ve yaratıcılığı ve girişkenliği yok etmeyi öğretebileceğimizi kabullenmemiz hayati önem taşır. Ve bunu yapıyor olduğumuzun farkına varmalıyız.
Okul, büyük bir ölçekte çalışan endüstriyelleşmiş bir sistem haline geldi ve bu kultürümüzü inşa etmek istediğimiz tutum ve duyguların birçoğunu yok eden önemli yan ürünlere sahip.
Bir nesil çocuğa mümkün olduğunca çok test edilebilir bilgi yüklemek için, bu çocukları itaatkâr, rekabetçi zombilere dönüştürmeye çalışıyoruz.
The notion that an organization could teach anything at all is a relatively new one.
Traditionally, society assumed that artists, singers, artisans, writers, scientists, and alchemists would find their calling, then find a mentor, and then learn their craft. It was absurd to think that you’d take people off the street and teach them to do science or to sing, and persist at that teaching long enough for them to get excited about it.
Now that we’ve built an industrial solution to teaching in bulk, we’ve seduced ourselves into believing that the only thing that can be taught is the way to get high SAT scores.
We shouldn’t be buying this.
We can teach people to make commitments, to overcome fear, to deal transparently, to initiate, and to plan a course.
We can teach people to desire lifelong learning, to express themselves, and to innovate.
And just as important, it’s vital we acknowledge that we can unteach bravery and creativity and initiative. And that we have been doing just that.
School has become an industrialized system, working on a huge scale, that has significant byproducts, including the destruction of many of the attitudes and emotions we’d like to build our culture around.
In order to efficiently jam as much testable data into a generation of kids, we push to make those children compliant, competitive zombies.