Fatih Pense's Blog
Eğitimcinin elinde gerçekten sadece iki araç mevcuttur. Kolay olanı korkudur. Korkuyu uyandırmak kolaydır, sürdürmek kolaydır, ama sonuçta toksiktir.
Diğer araç ise tutkudur. Dinozorlara, beyzbola veya yerbilimine aşık bir çocuk bunları kendi başına öğrenecektir. Daha fazla bilgi edinmek için elinden geleni yapacak ve daha da iyisi, bunun arkasındaki düşünce yapısını özümseyecektir.
Tutku, korkuyu aşabilir — kaybetme, başarısız olma veya alay edilme korkusunu.
Sorun, bireysel tutkunun ölçeklendirmesinin zor olmasıdır — endüstriyel modele uydurmanın zor olmasıdır. Güvenilir bir şekilde ateşlenmez. Büyük insan kitleleri için yaratılması kesinlikle daha zordur. Evet, bir konferans salonunu delegelerle doldurup bir aday için tezahürat yapmalarını sağlamak kolaydır ve Wembley Stadyumu’ndaki kitleleri etkilemek daha da kolaydır, ancak hayalleri besleyen ve değişiklik yaratan tutku bireyden gelmelidir, bir yarı tanrıdan değil.
There really are only two tools available to the educator. The easy one is fear. Fear is easy to awake, easy to maintain, but ultimately toxic.
The other tool is passion. A kid in love with dinosaurs or baseball or earth science is going to learn it on her own. She’s going to push hard for ever more information, and better still, master the thinking behind it.
Passion can overcome fear — the fear of losing, of failing, of being ridiculed.
The problem is that individual passion is hard to scale — hard to fit into the industrial model. It’s not reliably ignited. It’s certainly harder to create for large masses of people. Sure, it’s easy to get a convention center filled with delegates to chant for a candidate, and easier still to engage the masses at Wembley Stadium, but the passion that fuels dreams and creates change must come from the individual, not from a demigod.