Fatih Pense's Blog
Doğaları gereği, hayaller uçucudur. Parlak bir şekilde ışıldamadan çok önce titrek bir şekilde belirirler. Ve özellikle titrerken, bir ebeveynin, öğretmenin veya akran grubunun onları söndürmesi zor değildir.
Hayaller yaratmak daha zordur. Genellikle nerede büyüdüğümüzle, ebeveynlerimizin kim olduğuyla ve hayatımıza doğru kişinin girip girmediğiyle ilişkilidir.
Sıkıcı, istikrarlı bir işin pek de ilham verici olmayan hayaline razı olmak yardımcı olmaz. Seçilmek için hayal kurmak - TV’de olmak için seçilmek, bir takımda oynamak için seçilmek veya şanslı olmak için seçilmek - de yardımcı olmaz. Dünya umdukları gibi gitmediğinde onlara kendilerini uyarlamaları (veya daha iyisi, liderlik etmeleri) için onları güçlendirmeyen boş hayallerle öğrencileri yanılttığımızda zamanımızı ve öğrencilerimizin zamanını boşa harcarız.
İhtiyaç duyduğumuz hayaller, kendine-yeten hayallerdir. Mevcut olanı değil, olabilecek olanı temel alan hayallere ihtiyacımız var. Kendi kendine nasıl öğrenileceğini öğrenebilen, kendilerini nasıl zorlayabileceklerini keşfedebilen ve dış dünyayla bu hayalleri gerçekleştirmek için yeterince cömert ve dürüst olan öğrencilere ihtiyacımız var.
Sahip olduğumuz hayaller yeterince cesur değilken aynı anda hayalleri yok etmede harika bir iş çıkardığımızı düşünüyorum.
By their nature, dreams are evanescent. They flicker long before they shine brightly. And when they’re flickering, it’s not particularly difficult for a parent or a teacher or a gang of peers to snuff them out.
Creating dreams is more difficult. They’re often related to where we grow up, who our parents are, and whether or not the right person enters our life.
Settling for the not-particularly uplifting dream of a boring, steady job isn’t helpful. Dreaming of being picked — picked to be on TV or picked to play on a team or picked to be lucky — isn’t helpful either. We waste our time and the time of our students when we set them up with pipe dreams that don’t empower them to adapt (or better yet, lead) when the world doesn’t work out as they hope.
The dreams we need are self-reliant dreams. We need dreams based not on what is but on what might be. We need students who can learn how to learn, who can discover how to push themselves and are generous enough and honest enough to engage with the outside world to make those dreams happen.
I think we’re doing a great job of destroying dreams at the very same time the dreams we do hold onto aren’t nearly bold enough.