Hepimizin hayatında sevdiği, ilham aldığı ve etkilendiği insanlar var. Aslında bu duyguyu çok iyi biliyoruz. Buna rağmen çoğunlukla liderlik üzerine sahip olunan düşünceler ve yaklaşımlar pek iç açıcı gelmiyor bana. Sevgi gibi kendimizin çok iyi bildiği bir duyguya rağmen milyonlarca insanın yalnız kalmasına benzetiyorum, evet.

Liderlik üzerine ilham aldığım kişilerden duyduklarım, gördüklerim hissettiklerim ve tecrübelerimden derlediklerimi paylaşmak isterim:

-Liderlik, bir etiket değil insanlarla kurulan bir ilişkidir.

-Emir vermek değil, ilham kaynağı olmaktır.

-Korkulmadan saygı duyulmaktır.

-Karizmatik bakışlar atmak değil, çevredeki insanların gözüyle bakabilmektir.

-Kürsüye, meydana çıkıp rahat rahat atıp tutmak değildir. Herkesin, en kenardakilerin bile yaşadıklarını, hissettiklerini, düşündüklerini, istediklerini düşünerek hesaba katarak konuşmaktır.

-Egonuzu gizleyebileceğiniz bir etiket değildir, egonuzun didik didik edileceği, her türlü teste tabi olacağı bir konumdur.

-Gurur okşayacak bir mevki değildir, sana inananlar ve senin inandığın insanlar için rezil olmayı göze alarak hareket etmektir.

-Kendisine inanan insanların hayallerini gerçekleştirmesi, daha büyük olması için çalışmaktır.

-İşi başkalarına yaptırmak, arada kaynamak değildir, tam tersi herşeyin ortasında kalıp, çoğu kararda ve sıkıntıda yalnız olmaktır. Herkese empati yapması gereken, ancak kendisine empati yapılmayan durumlara düşmeyi göze almaktır.

Yıllar, yüzyıllar sonra hatırlanan büyük insanlar, “insan”a inandıkları ve büyük bir merhamet duygusuyla yaşadıkları için hala unutulmadılar. Liderliğin insan sevgisi kaynaklı olduğunu düşünüyorum. Sevgi gibi gerektiğinde acı çekmeyi, emek vermeyi ve sabır göstermeyi gerektiriyor. Sonucun değmeyeceğinden şüphe duyanlar dikkat etmelidir. Çünkü, yine sevgi gibi, sahtesi olmaz.